Organ Pipe Cactus

Vandaag een verplaatsdag, dus ruimte om wat over het verkeer hier te schrijven. Eergisteren kwamen we ten noordwesten van Phoenix aan, eindigden aan de oostkant en vanochtend verlieten we Phoenix aan de zuidwest kant, 40 mijl vanaf de camping. Snelwegen tot soms 8 banen breed ( 1 kant op!) Zonder dat het problemen oplevert, borden geven op tijd richtingen aan en verder is het een kwestie van gewoon op een van de middelste banen blijven in jouw eigen tempo. Het went snel dat je zowel links als rechts wordt ingehaald. Uiteindelijk blijkt zo’n enorm uitgestrekte stad a piece of cake. Het verkeer in de stadjes is simpel, bij kruispunten is het allemaal stoppen (en dat betekent hier ook echt stoppen!) en in volgorde van aankomst weer optrekken. Naar mijn mening een perfect systeem. Er zijn wel wat verschillen met de laatste keer dat we hier waren (2018). Er wordt vaker ingehaald en vaker op het laatste moment van baan 3 naar de afrit gesjeesd. Zal ook wel met corona te maken hebben. Stanley vertelde al dat de intolerantie de afgelopen 2 jaren duidelijk is toegenomen, hetzelfde als bij ons dus.

Eerst vullen we bij Walmart de voorraad aan, maken gebruik van hun wifi en na Phoenix rijden we eerst een stuk naar het westen door een grauwe woestijn met bergen in de verte die maar heel langzaam dichterbij komen. We passeren de basisschool van Mobile met de obligate schoolbussen ervoor terwijl er in de verste verte geen plaats te zien is. De mensen wonen hier waarschijnlijk over een groot gebied verspreid door het achterland. We draaien af naar het zuiden, State Route 85 naar de Mexicaanse grens. Nog zo’n 80 mijl naar de camping, wel oppassen want na 70 mijl is er een bocht in de weg! Halverwege passeren we een controle post van de Border Control, alle voertuigen uit richting Mexico worden aangehouden en gecontroleerd op illegale immigranten. Wij tuffen rustig door met een snelheid van ong. 50 mijl per uur, hardgenoeg met zo’n camper en dan nog rammelt het flink. De meeste wegen in de USA hebben last van achterstallig onderhoud en dit is er een van. Langzaam verandert het landschap en verschijnen de cactussen weer, verder heel veel bloeiende bomen, de Palo Verde (als we weer wifi hebben zoeken we op wat de Nederlandse naam is). Uiteindelijk rijden we Organ Pipe Cactus National Monument binnen, nog 15 mijl en we rijden de camping op, zo’n 8 mijl van de Mexicaanse grens. Alweer zo’n prachtig gelegen camping, het kan niet op deze De! Van de 200 plekken zijn er maar enkele tientallen bezet, maar ja wat wil je ook in zo’n uithoek. Maar ik had zoiets van, we komen in deze streek niet meer terug, dus we pikken alles mee. De camping is zelf voorzienend, maar wel met fraaie sanitair gebouwtjes (toiletten en douches). Wij zijn ook zelfvoorzienend, dus in no-time zitten we buiten te genieten van het fraaie uitzicht en een koud biertje (het is rond 16:30 nog 24° C). 

Vanaf onze plek kijken we naar de bergen waar de Mexicaanse grens is. Een of andere malloot heeft daar gewoon een hoge muur laten bouwen om immigranten tegen te houden. Vreemd toch als je bedenkt dat de meeste Amerikanen zelf een immigranten achtergrond hebben!

Afstand afgelegd vandaag: 185 mijl

Foto’s komen later vanwege moeizaam internet.